Vanaf het begin van de bezetting wil de Militärverwaltung (MV) in Wallonië een gelijkaardige organisatie als DeVlag oprichten om de culturele banden met Duitsland aan te halen en de Waalse cultuur te promoten. In Charleroi, en meer bepaald bij de beeldhouwer Georges Wasterlain, krijgt ze gehoor. Hij wil zijn collega’s van dienst te zijn en aanvaardt in april 1941 de leiding van een nieuwe vereniging: de Communauté culturelle wallonne (CCW).
Wasterlain wordt al snel vervoegd door de schrijver Pierre Hubermont, die eveneens afkomstig is uit kringen die gunstig staan tegenover zogenaamde proletarische kunst. Hubermont is niet enkel voorzitter van de CCW, maar ook het hoofd van het tijdschrijft Wallonie dat gefinancierd wordt door de MV. Het CCW organiseert culturele dagen en Duitse taallessen. Vanaf de zomer van 1941 zendt ze kinderen op vakantie naar Oostenrijk. In september organiseert ze de reis van enkele Waalse artiesten naar Duitsland, gevolgd door een reeks exposities in Duitsland. De CCW (die 600 leden telt aan het eind van 1941) is belast met het organiseren onder een corporatieve vorm van artiesten en richt enkele lokale ‘kamers’ in.
Eind 1942 wordt het schaakbord van de collaboratie overhoop gehaald: Léon Degrelle en Rex herwinnen aan het Oostfront het vertrouwen van de bezetter. Nadat de twee verenigingen op elkaar afgestemd worden, valt de beslissing dat het terrein van de CCW uitsluitend cultureel zal zijn. Daarom komt in juli 1943 een nieuwe samenstelling tot stand bij de CCW: de Fédération des Artistes wallons et belges d’expression française. Haar opdracht is voornamelijk virtueel. Blijven enkel de overtuigden van het prille begin.
Devillez, Virginie. Le Retour à l’ordre. Art et Politique En Belgique. 1918-1945. Bruxelles: Labor- Dexia, 2003.
Colignon, Alain. « Les Wallons dirigeables ». In Jours de guerre, édité par Fracis Balace, 129‑49. Bruxelles: Crédit communal, 1992.
