Emissiebank

De Nationale Bank volgt de regering bij haar vertrek uit Brussel. Daardoor dreigt een tekort aan bankbiljetten. De bezetter stelt voor een nieuwe bank op te richten om biljetten uit te geven, de Emissiebank. Het is een Belgische instelling naar Duits recht, gekapitaliseerd en geleid door de grote Belgische privébanken, zodat er een band is met het comité Galopin. 

De Duitsers laten het clearingtekort oplopen om de economische exploitatie van België te financieren. Bovendien lopen betalingen die niets met buitenlandse handel te maken hebben toch via de clearing. Dit was het geval voor de steun aan de collaboratiebewegingen, de lonen van de Belgen die in Duitsland werken en de Duitse aankopen op de zwarte markt. Tegelijk stijgen de bezettingskosten (te betalen door de staat), een techniek gebruikt om het clearingtekort binnen de perken te houden.

Deze situatie leidt in oktober 1942 (wanneer de verplichte tewerkstelling wordt ingevoerd) tot een crisis naar aanleiding van de invoering van betalingen “laut besondere Mitteilung”, waarvan het object niet gekend is en die dus nooit kunnen worden teruggevorderd. De crisis leidt tot een conflict tussen de secretaris-generaal van Financiën en de privébankiers. Die laatste zullen hun greep op de instelling vergroten en het beleid voortzetten tot het einde van de bezetting : de Emissiebank laat immers toe de handelsstromen tussen België en Duitsland te volgen en is een cruciale institutionele schakel van de bezettingseconomie.