De verplichte tewerkstelling in Duitsland, mogelijk gemaakt vanaf 6 oktober 1942, is weinig populair. De herinnering aan een gelijkaardige maatregel uit de Eerste Wereldoorlog speelt daarbij een rol. Velen trachten dan ook uit de verplichting onderuit te komen.
De verplichte tewerkstelling heeft een algemene draagwijdte en betreft mannen tussen 18 en 50 jaar en ongehuwde vrouwen tussen 21 en 35. Op deze regel zijn verschillende uitzonderingen, die ervoor zorgen dat bepaalde groepen niet naar Duitsland moeten gaan werken. Vrouwen worden vanaf maart 1943 in principe niet meer naar Duitsland gestuurd. Wie in sectoren en bedrijven werkt die voor de Duitse oorlogseconomie van groot belang zijn, zoals de steenkoolmijnen, ontsnapt eveneens aan deze regel.
Velen van diegenen die toch naar het Rijk moeten duiken onder, worden door het verzet geholpen en doen de rangen van de weerstand aangroeien. Na de oorlog worden 27.129 personen erkend als onderduiker. Het reële aantal ligt wellicht hoger omdat niet iedereen een aanvraag tot erkenning indient. De aanvraag wordt in een aantal gevallen bovendien geweigerd. Het cijfer van 45.000 dat soms wordt vooropgesteld is dan weer een overschatting.
Centre de recherches et d’études historiques de la seconde guerre mondiale. De Verplichte Tewerkstelling in Duitsland: 1942-1945: Acta van Het Symposium Gehouden Te Brussel Op 6 En 7 Oktober 1992. Brussel: Navorsings- en studiecentrum voor de geschiedenis van de Tweede wereldoorlog, 1993.
